Zelfbehoud
Grijp mijn vrouw, huis, hond en baan
Ruk de wortels uit mijn bestaan
Hoon, pest en bespot mij in vele ruzies
maar laat je tengels van mijn illusies
Welkom dames en heren, vooral ook namens Harries dochter Nadine en Harries maatje Wilma.
The Beatles. Harrie was groot fan en dit lied was voor hem de bezegeling van de herstelde innige relatie met zijn dochter Nadine: Remember to let her into your heart Then you can start to make it better
Harrie en de ander, Harrie en de liefde, dat was dancing through the fire… just to get close to you. U hoorde het Paul Weller zingen in You do something to me. Illusie en werkelijkheid, in leven, liefde en schrijven, daar draaide ’t om in de wereld van Harrie. De levende, pratende, gekscherende Harrie, schrijver/ stadsdichter/ stadsnomade/ vader/ geliefde/ vriend is niet meer. Zijn brutaal-schichtige verschijning die de stad kleur, verhalen en liefde gaf, is nu definitief een beeld geworden, naast Jacques Kersten, Jon Erkens, Peter Smits, Paul van der Velden, kleurrijke Heerlenaren die hem voorgingen. We waren erop voorbereid, toch sloeg het bericht in als een bom, de stad was even ondersteboven. Je wilt het niet waar hebben en je denkt met de Duitse dichter Bazon Brock:
Der Tod muss abgeschafft werden, diese verdammte Schweinerei muss aufhören. Wer ein Wort des Trostes spricht, ist ein Verräter. Maar verweer is zinloos.
Dit is het definitieve afscheid, een laatste ontmoeting voor hen die Harrie dierbaar waren. Een ontmoeting in zijn geest, hij heeft bepaald wat ons in het komend uur overkomt.
Met de deur in huis. U hoort nu meteen zijn stem in het lied Zwanenzang, een compositie van John Jeninga op een tekst van Harrie. Wiebe de Vries speelt gitaar en zingt de tweede stem. Het refrein werd werkelijkheid. Nadine was bij het overlijden van Harrie en het was als in het lied: zij streelde zijn wang en haar.
Welkom dames en heren, vooral ook namens Harries dochter Nadine en Harries maatje Wilma.
The Beatles. Harrie was groot fan en dit lied was voor hem de bezegeling van de herstelde innige relatie met zijn dochter Nadine: Remember to let her into your heart Then you can start to make it better
Harrie en de ander, Harrie en de liefde, dat was dancing through the fire… just to get close to you. U hoorde het Paul Weller zingen in You do something to me. Illusie en werkelijkheid, in leven, liefde en schrijven, daar draaide ’t om in de wereld van Harrie. De levende, pratende, gekscherende Harrie, schrijver/ stadsdichter/ stadsnomade/ vader/ geliefde/ vriend is niet meer. Zijn brutaal-schichtige verschijning die de stad kleur, verhalen en liefde gaf, is nu definitief een beeld geworden, naast Jacques Kersten, Jon Erkens, Peter Smits, Paul van der Velden, kleurrijke Heerlenaren die hem voorgingen. We waren erop voorbereid, toch sloeg het bericht in als een bom, de stad was even ondersteboven. Je wilt het niet waar hebben en je denkt met de Duitse dichter Bazon Brock:
Der Tod muss abgeschafft werden, diese verdammte Schweinerei muss aufhören. Wer ein Wort des Trostes spricht, ist ein Verräter. Maar verweer is zinloos.
Dit is het definitieve afscheid, een laatste ontmoeting voor hen die Harrie dierbaar waren. Een ontmoeting in zijn geest, hij heeft bepaald wat ons in het komend uur overkomt.
Met de deur in huis. U hoort nu meteen zijn stem in het lied Zwanenzang, een compositie van John Jeninga op een tekst van Harrie. Wiebe de Vries speelt gitaar en zingt de tweede stem. Het refrein werd werkelijkheid. Nadine was bij het overlijden van Harrie en het was als in het lied: zij streelde zijn wang en haar.