Harrie Sevriens

Ben

In de pas
Het gaat goed
want mijn leven
gaat niet zijn
maar mijn
gangetje
Je niet bekommeren om wat anderen van je zeggen, onafhankelijk zijn, de lef hebben om af te wijken, jezelf te zijn, de moed hebben om steeds maar weer van anderen te houden. Harrie was sterk, maar hij zocht ook bevestiging en weerwoord. Dat kreeg hij, tot het einde toe, lees de reactie van Frans Timmermans in Via Heerlen. Paul Depla, oud-burgemeester van onze stad, de man die Harrie ridderde, met wie hij, 1 biertje en twee sjekkies lang, vanaf het terras de stad en haar flaneurs beschouwde, wil graag wat over Harrie zeggen.

Paul Depla Tekst zie hiernaast.

Maarten Driessen
Working class hero van John Lennon

Ben
Zo vaak geslagen
waardoor ik het tedere
niet meer kan verdragen

Maar ook
Wacht je zielig te noemen
Ook op schrale grond
bloeien prachtige bloemen

Harrie was zelf een working class hero. Ik hoef Lennons zinnen niet te citeren die ook voor zijn leven gelden. Harrie heeft het ‘something to be’ aan den lijve ondervonden, maar hij heeft zich bevrijd - de schaterlach en zijn dichtkunst en zijn vervaarlijke levenslust zijn er het bewijs van - en hij heeft nooit zijn afkomst verloochend.
Authentiek, eerlijk, dat was zijn kracht als dichter en liedjesschrijver.
Hij zelf zegt het zo:
Ik zal/ het uitleggen// Ik schrijf/ omdat ik/ te verlegen ben/ om het gewoon/ te zeggen
Te verlegen om het gewoon te zeggen. De liefde voor zijn dochter verwoordt hij in een simpel, alleszeggend, door hemzelf ingelijst, versje.

Serenade
Voor N.
Prachtig zijn bloemen
Rood, wit, geel en blauw
maar alle bloemen die ik kan noemen
verbleken naast jou

Hij is hard voor zichzelf:
Als ik in deze stad
iets met iemand begin
halen veel vrouwen
opgelucht adem

Hij relativeert zijn spleen:
Zwalkend tussen
droom en verdriet
is waanzin
zo gek nog niet

Hij speelt men zijn zorgeloosheid in ‘Volle maan’, een briljant gedicht:
Wij hebben
vannacht
toch samen
gedronken
Ik heb je
gezien, gevoeld
kon je ruiken
Waarom lig ik
hier in ’s hemelsnaam
dan tussen
de rozenstruiken

en met zijn tekortkomingen:
Aanpakken
Ik moet voor
mezelf zorgen
Heb daarom
vandaag
bergen werk
verzet
naar morgen

….en zijn levenswijsheid
Ik hoop
nooit te vinden
wat ik zoek
want dan valt
het doek

…en met de onvervalste waarheid over alles en iedereen
(een van mijn favorieten):
Laten wij maar
vriendelijk blijven
Dat wij allemaal
onbenullen zijn
hoeven wij elkaar
toch niet telkens
in te wrijven

… als dichter nam hij zichzelf zeer serieus
Ik schreef maar een gedicht
en wel dat van dragelijk licht

Maar… Harrie was veel meer dan dichter, dat zal Nadine laten zien:

Nadine Sevriens
Jonathan Jeremiah – Wild fire

Wilma zingt
Beautiful People, begeleid door Maarten Driessen

Ben
Jonathan Jeremiah zong: I got you in my heart, I got you in my soul: Wild Fire in the darkness. Nothing can eclipse us .
Zinderende liefde voor een uitverkorene, maar… Harrie verstond de kunst met iedereen om te gaan… zo lang als het duurde. Wie hij echt ontmoette, dat waren voor hem ‘beautyful people’ people who live in the same world as he.
Beautiful people zullen elkaar altijd herkennen en erkennen en samen ‘een front vormen’, dat maakten we er samen van.

Troostdans
Laten wij toch in al onze pijn eens tezamen eenzamen zijn
Deze bijeenkomst is onze troostdans. Harrie moest erom sterven: het is goed zo!
… maar blijf met je tengels van mijn illusies, daar begonnen we een uur geleden mee: wij hopen dat wij daar voor Harrie – misschien nu wel aan de praat met Stephen Hawking -, voor jullie, dat wij daar voor ons allen samen in geslaagd zijn!

Tenslotte.
Harrie zal voortleven in ons hoofd: zijn levenswijsheden kunnen ons een richtsnoer zijn
levenskunst is aardig zijn zonder perse aardig gevonden te willen worden
… zijn schaterlach moeten we er maar bijdenken!

Namens Nadine en Wilma dank ik jullie voor jullie vriendschap voor Harrie; en namens Harrie dank ik jullie voor wat jullie in zijn leven betekenden. En mag ik namens hem de hoop uitspreken dat we elkaar straks zien in De Tapperij, zijn lievelingskroeg, aan de Bongerd.
De papieren berichten voor Harrie kunnen in de mand bij de kist: beschouw ze als boodschappen naar the other side, als de bezwerende berichten die de joden in de Klaagmuur in Jeruzalem tussen de stenen klemmen.
Bij de gang langs zijn lichaam luisteren we naar Harvest Moon van Neil Young, met de betekenisvolle regels:
Come a bit closer. Hear what I have to say: Like little children we could dream this night away.

Beste Harrie.
Beste Nadine, Wilma en andere vrienden van onze stadsdichter. 

Beste Harrie. Je werd in 2010 de eerste stadsdichter van Heerlen.
Je was de eerste stadsdichter. Dat was in het begin wellicht wat wennen.
Want wie had om een stadsdichter gevraagd.
En hoe was jij het geworden?

De aanvankelijke aarzeling nam snel af.
Je veroverde de harten van Heerlen.
Je werd snel “onze” stadsdichter.
In 2012 nam je afscheid.
Formeel.
Want informeel bleef je gewoon onze stadsdichter.
En ben je dat tot je dood gebleven.
Heb Barry Breaken wel eens verdacht van een geniale actie.
Hij benoemde namelijk een Amsterdammer als opvolger.
Iemand die er nooit was.
Iemand die niemand kende. 
Zodat jij Harrie nog lang kan schitteren.

Waarom hield Heerlen zo van jou?
Heel eenvoudig.
Heerlen en Harrie vormde een perfecte match.

Hans op de Coul perfect beschreven.
“Harrie is Heerlen. Harrie spreekt bijna altijd Nederlands, maar kent wel degelijk Limburgs. Precies als Heerlen. Harrie ziet er soms verwaarloosd uit, maar toch vallen de vrouwen op hem. Precies Heerlen. Harrie heeft vele talenten, maar veel mensen met talenten vertrouwen hem niet. 100 procent Heerlen. Harrie kan onbehouwen uit de hoek komen, maar heeft een hart van goud, ook dat is Heerlen. Harrie hangt in de kroeg en lijkt dan alleen maar wartaal uit te slaan, maar luister goed en laat je niet afleiden door wat het lijkt, want dan mis je een heleboel. Harrie is precies als Heerlen.”

Harrie en Heerlen passen bij elkaar.
Ze versterken elkaar. 
Gedichten, een uitstraling, een houding die ze in Maastricht waarschijnlijk nooit begrepen zouden hebben. Maar daarom zo Heerlens waren. 
Niet af. 
Niet chique.
Niet met een gouden lepel.
Niet zonder littekens.
Niet zonder fouten.
Maar echt uit het hart.
Maar met een karakter.
Maar echt gevochten.
Maar echt betrokken.
Maar echt geleefd.
Daarom is Harrie zo Heerlens.
Het is de reden waarom Harrie in zoveel harten zit.

Harrie leerde mij ook Heerlen kennen.
Door de vele korte ontmoetingen.
Want Harrie kwam je overal tegen.
Natuurlijk vaak op Prancatiusplein.
Waar het altijd even tijd was voor een koffietje of een biertje.
En zo niet dan altijd een vriendelijke lach en warme handdruk. 

Je was er altijd.
En voor iedereen.  
Ook op de vele evenementen.
Niets was je te dol.
Als ze je vroegen was je er.
Bij Booch? Bij de Nieuwe Nor. Bij de debatten.

En ook als gemeentebestuur deden we nooit tevergeefs een beroep op.
Altijd een ontspannend moment door een verrassend gedicht.

Je was er ook altijd bij tijdens de stadsdeelbezoeken die wij als college van B en W aflegden, net nadat het nieuwe college was gestart. Je had iedere keer weer een thema. Een thema dat volgens jou paste bij het stadsdeel. Of gewoon bij Heerlen. Soms lang, soms kort. Vaak met een glimlach. Soms met een lach die pas kwam toen je al met je volgende gedicht bezig was.

Ondeugend. 
Heerlerhei. Toen je met een geweldige twee-regelige gedicht zorgde voor een lach op mijn gezicht die dat weekend niet meer is weggaan. Want terwijl de pastoor keurig op de eerste rij zat, dichtte jij over de liefde. En jij met het gedicht over liefde. En de Paus, de Paus kust graag kinderkopjes.


Beste Harrie.
Je was als stadsdichter niet gekozen.
Maar je was enorm populair.
Omdat je deed wat mensen in Heerlen zo graag zien.
Er zijn als je gevraagd wordt.
Gewoon blijven.
Niet uit de hoogte.
Geen dikke nek.

En uiteindelijk een hart van goud.
Want dat was je ook Harrie.
Je was gewoon een ontzettend lief mens.
Oog voor de menselijke kant.
Bij afscheid van je stadsdichterschap had je mij en Liesbeth ook uitgenodigd. 
Niet als burgemeester. Maar als mens. Je zei het. En het was nog gemeend ook.


Ruw.
Bescheiden.
Maar zeker ook trots.
Op zijn boeken. Sleuren met Heelisj Mulkes
Op zijn dochter die hij weer in zijn armen had weten te sluiten.
Trots op zijn rol in de stad
Op zijn onderscheidingen
Zilveren Tomaat
En natuurlijk de Koninklijke Onderscheiding.
Een van de mooiste uitreikingen.
Zo natuurlijk.
Tegen alle voorschriften van kabinet in. 
Niet het protocol maar de mens en het menselijke stonden centraal.
Daarom gebeurde het in jouw omgeving.
Met jouw mensen.
Op een licht anarchistische manier.
Ridder in spijkerjasje.
Geen bloemen. Maar een fles wijn.
Het leek een geintje,
Maar wie je daarna zag lopen, wist dat het meer dan een geintje was.
Je genoot ervan.

Dat bleek ook wel uit je gedicht.
Lintjesregen Trots is hij met wat op zijn revers prijkt Ik dacht: Wie bereidt zijn eten Regelt het huishouden Maakt hem erop attent als hij zijn afspraken dreigt te vergeten Fier is hij omdat menigeen hem naar de ogen kijkt Ik vraag me af Wie zijn onderbroeken wast en hemden strijkt

Beste Harrie.
Dank voor alles wat je hebt gedaan voor de stad.
Dank voor de kleur die je hebt gegeven aan onze stad.

Paul Depla